آیا با پیروزی انقلاب به اهدافمان رسیده ایم؟ اگر به هدف غایی نرسیده ایم:

آیا طرح و برنامه ای حقیقی برای رسیدن به آرمانهایمان داریم؟

جای شکایت و گله مندی است که سال های متمادی از برداشتن بزرگترین مانع از سرراهمان می گذرد ولی روش و متدی خاص برای خودمان در رسیدن به هدف طراحی نکرده ایم. اکنون که گوهری ارزشمند در دستانمان داریم قدرش را نمی دانیم همین که داشته هایمان را از دست دادیم پشیمانی و اندوه ما را احاطه می کند و خود را محکوم می کنیم. اگر نتوانیم آرمان هایمان را محقق کنیم محکوم به شکست و از دست دادن گوهر انقلاب خواهیم بود.

مدتی است که مهلت و امکانات کافی برای ساخت یک جامعه معنوی و الهی فراهم شده و موانع راه نیز کم و بیش از بین رفته اند اما مهندسی قابل برای طراحی حقیقی پیکره جامعه معنوی پیدا نمی شود؟

دغدغه ها، روزمرگی، مادیگرایی، سنت گرایی و هزاران دلیل باعث شده تا وقتی برای تفکر در حفظ گوهر انقلاب نداشته باشیم. در صورتی که هر روز جذابیت های جدیدی در فرهنگ مادی ایجاد می شود در مقابل با همان متدهای قدیمی و پیش پا افتاده به مقابله با مادیگرایی می پردازیم.

یکی از کاستی هایی که امروزه به خوبی مشهود است عملی کردن جهان بینی معنوی با توجه به داشته هایمان است. از لحاط سیر تفکر و تئوری سازی در مقابل تفکر غرب و اثبات حقانیت تفکر معنوی به نظر سیر موفقیت آمیزی طی شده و پاسخ به شبهات غرب تا حد قابل قبولی ابراز شده است.

آنچه امروز به عنوان کاستی مطرح است این است که حتی اگر بپذیریم که غرب فرهنگ مناسبی ندارد تا زمانی که محیط مناسب نباشد و قدرت جذبه طراحی های مادی غرب بالا باشد در عمل فرد نمی تواند به خوبی در مقابل تحریکات فرهنگی ایستادگی کند و به سوی انحطاط معنوی گرایش دارد.

نداشتن قدرت مهندسی محیط نقطه ضعف ماست. و این قدرت حاصل نمی شود مگر با اعتقاد به قدرت عظیم محیط، شناخت تیزبینانه محیط، ارتباط سالم (بر اساس جهان بینی معنوی) با محیط و نهایتا طراحی و نهادسازی در محیط.

اخلاق معنوی به صورت پند و اندرز و حتی ضمانت اجراهای کیفری در صورت وجود موانع ، قابلیت گسترش در اکثریت اقشار جامعه را ندارد اما اگر محیط طوری طراحی شود که بهترین راه رسیدن به اهداف روزمره در محیط اجتماعی رعایت اخلاق باشد. آنگاه این قدرت برای جامعه بوجود خواهد آمد که اخلاق مدار باشد.